Toen Anne 18 was, wilde ze niets liever dan op kamers gaan. Veel geld had ze niet, dus ze was blij toen ze een goedkope kamer vond. Van vrienden kreeg ze een oude bank, wat krukken en een tafel, maar echt gezellig wilde het niet worden. Dat kwam door het oude, versleten zeil op de vloer. “Dan leg je er toch tapijttegels op”, zei haar vriendin Naomi, maar Anne was bang dat ze dat niet betalen kon. “We kunnen toch in elk geval even kijken bij Magic Carpets!” zei Naomi en Anne begon te lachen. “Magische tapijten? Die bestaan heus niet echt. Je denkt zeker dat ik in sprookjes geloof.”
Dit is helemaal jouw kleur
Naomi zette onverstoorbaar haar computer aan en zocht naar de sale pagina van Magic Carpets. “Kijk dan, deze zijn maar een paar euro per tegel. En dit is helemaal jouw kleur! Hoeveel zou je er nodig hebben?” Ze liep met grote stappen door Annes kamer om te meten hoe groot die was. “Het is vier bij vier”, zei Anne, die nu naar het computerscherm keek. “Wat een gave kleur. Is dat echt zo goedkoop?” “Echt wel”, riep Naomi, “ik heb er voor mijn kamer ook tapijttegels gekocht. Handig joh, je legt ze d’r zó in. Het voelt lekker warm en toen ik een keer wijn had gemorst, heb ik die vieze tegel gewoon omgewisseld met eentje onder m’n bed. “Weet je”, zei Anne peinzend, “ik begin in sprookjes te geloven.” En vooral in Magic Carpets!”
